Wat een indrukken..

Wat anders dan gezegd vandaag een verslag over ons verblijf en de eerste werkweek.

Wij zijn terecht gekomen bij een gastvrouw die er een vak van heeft gemaakt om haar gasten met een open hart te ontvangen. Lynette, zo heet ze, zal zorgen dat je niks te kort komt. 'Heb je wel genoeg gegeten?', 'heb je lekker geslapen?' en 'heb je een fijne dag gehad' zijn o.a. vragen die ze dagelijks stelt. Eigenlijk is ze geen gastvrouw voor ons maar meer een (tijdelijke) moeder. Lynette laat weten dat we met haar kunnen praten als we zo maar iets kwijt willen of als we ergens mee zitten. Ze vindt het heel belangrijk dat wij lekker in ons vel zitten en dat we genieten. Haar koosnaampje voor ons is 'my liefy' wat er voor zorgt dat je jezelf nog meer op je gemak voelt. Naast een gastvrouw van de bovenste plank hebben we er ook 6 gezellige meiden bijgekregen. Deze meiden verblijven hier al een maand en lopen stage in de hospice en het schooltje vlakbij de hospice.

En dan nu een samenvatting van onze eerste werkweek. Maandag werden we door Chris (de manager van de hospice) opgehaald voor onze eerste werkdag. Gezonde zenuwen voor deze dag waren wel aanwezig, wat zouden we zo dadelijk aan gaan treffen? Onze werkdag begon op de hospice. Op de hospice zitten zo'n 70 kindjes in de leeftijd van +/- 2 tot 7 jaar die op een enkeling na hiv positief zijn. De meeste kindjes verblijven van maandag t/m vrijdag van half 9 's morgens tot +/- half 4 's middags op de hospice. Toen wij bij de hospice aankwamen waren de kindjes er nog niet. De kindjes worden elke dag door twee busjes opgehaald in Rammulotsi (een krottenwijk in Viljoenskroon). 'Jaa daar zijn de busjes!' riep een van de studenten. Op dat moment kwamen er wel 30 kindjes op ons afgerend. Wat een ontzettende dropjes! Na zo veel mogelijk kindjes geknufdeld te hebben, werden wij door Chris voorgesteld aan de wijkverpleegkundige die ons de komende periode begeleidt. Ze stelde zich voor en zei 'call me Doedoe, that means old lady'. Doedoe is maar liefst 68 en loopt met een kruk maar is ontzettend belangrijk voor de patienten in Rammulotsi en de hospice. Doedoe vertelde ons dat we die dag een orientatiedag hadden door Rammulotsi. We zagen o.a. de kliniek van Rammulotsi, de hospital van Rammulotsi en het huis van Doedoe. Het viel ons op dat er een groot verschil is hoe mensen wonen in de krottenwijk. Er zijn relatief grote huizen van steen, kleine huisjes van steen en 'huisjes' die gebouwd zijn van golfplaten waar ook weer verschil in is.

Dinsdagmorgen zijn we wederom begonnen in de hospice. In de hospice krijgen de kindjes te eten, ze worden gewogen (omdat sommige kindjes na het weekend afgevallen zijn), ze worden gebadderd en er wordt met ze gespeeld. De kleutergroep moet de dagen van de week, de maanden van het jaar en de seizoenen in het Engels op kunnen dreunen. Ook krijgen de kindjes hun hiv medicatie. Doedoe instrueerde ons welke medicatie ze kindjes geeft en hoe zij de medicatie uitstrekt. Hierna mochten wij de medicatie aan de kindjes uitstrekken. Halverwege de ochtend gingen we met Doedoe mee voor 3 huisbezoeken. Doedoe doet de huisbezoeken meestal samen met homebased care's, dit zijn verzorgenden in Rammulotsi. Het eerste huisbezoek was bij een ontzettend magere vrouw van 26 die hiv postief is en een doorligwond op haar stuit heeft. Bij dit huisbezoek heeft Doedoe samen met een homebased care voorlichting gegeven over hiv en preventief ook over tuberculose. Hierna werd de wond op de stuit verzorgd. Bij het tweede huisbezoek was de patient niet thuis. Doedoe vertelde ons dat het vaak voorkomt dat een patient niet thuis is waardoor ze verderop in de week opnieuw langs moet bij de patient, in de hoop dat hij/zij dan wel thuis is. Het derde huisbezoek zou bij een hiv positieve man zijn met een huidprobleem. Bij dit huisbezoek kregen we te horen dat de man verstoten was door zijn familie en het was niet bekend waar de man was. Doedoe vertelde ons dat de man waarschijnlijk verstoten is omdat de familie bang is om zelf ziek te worden. Kortom deze ochtend was genoeg om een cultuurshock op te lopen. De middag hebben we afgesloten in de hospice.

Woensdag was een vrije dag, namelijk cultureel erfgoeddag. Deze dag wordt ook wel 'nationale braaidag' genoemd. In Zuid-Afrika zijn verschillende kleuren, tradities en geloven, maar er is een traditie die de bevolking met elkaar verbindt: braaien ook wel barbequen. Deze dag werden wij rond 9 uur opgehaald door Chris om de ochtend te vieren in een soort van kerk in Rammulotsi. Toen we daar aankwamen werden we met open armen ontvangen. Na eerst echt Zuid-Afrikaans bier geproeft te hebben (smakend naar zure meuk), werden we door een stel vrouwen in traditionele kledij gehezen en opgemaakt. We werden tijdens de bijeenkomst zelfs benoemd in de vorm van een hartelijk welkom voor de "Dutch girls". De bijeenkomst stond in het teken van samen zijn, speeches, dansen en zingen. Als iemand zin heeft om te dansen staat hij op en begint met dansen. Hierdoor is het een beetje een zooitje ongeregeld, maar wat zeker zijn charme heeft. Rond 12 uur werden wij door Chris afgezet bij een traditionele barbeque georganiseerd door Lynette. Na tig keer op de foto te zijn gezet in onze traditionele kleding, hebben we samen met de meiden met zo'n 50 bejaardjes gezellig samen gegeten en gedronken. Wat was deze 'nationale braaidag' ontzettend leuk om mee te maken!

Donderdagmorgen hadden we weer huisbezoeken. De man die verstoten was door zijn familie was inmiddels gevonden door Doedoe. Hij was terecht gekomen bij zijn opa. Tijdens dit huisbezoek heeft Doedoe voorlichting gegeven over de medicatie voor zijn hiv en de medicatie voor zijn huidprobleem. Ook heeft ze de man gestimuleerd de medicatie in te nemen. Na nog een huisbezoek gedaan te hebben, gingen we met Doedoe en een aantal homebased care's op een school condooms uitdelen aan bouwvakkers. Doedoe vertelde ons dat de bouwvakkers uit andere dorpen komen werken in Rammulosi en zo hun vrouw en kinderen een aantal dagen achter laten. Mannen blijven hier jagers....dus hier gaan wij verder niet over uitwijden. Conclusie: risicogroep. De middag hebben we wederom afgesloten in de hospice. Wat is het fijn om de kindjes nog even al je liefde te kunnen geven voordat je werkdag er op zit.

Op vrijdag zijn er altijd twee vergaderingen met alle homebased care's waarin de bijzonderheden van de patienten besproken worden. Er zijn twee vergaderingen omdat de groep anders te groot is. Doedoe leidt deze meetings. Wij hebben beide meetings bijgewoond. Aan het begin van de meeting werd er gezongen door de homebased care's. Een iemand begon met zingen waarop de rest van de groep inhaakten. Wat kunnen die Afrikanen zingen zeg, kippenvel! Na het zingen werd er gebeden voor de patienten. Het doel van de vergadering is om behalve de bijzonderheden in kaart te brengen, helder te krijgen wat er de week er op moet gebeuren.
Vrijdagmiddag hebben we vrij genomen om bij te komen van alle indrukken van de afgelopen week. Vrijdagavond zijn we met alle meiden, Lynette, de vriend van Lynette (Gerald) en een vriend van Gerald een plaatselijke kroeg in geweest. Hoe leuk om dit samen met de gastvrouw en heer te kunnen doen! Wat hebben we gedanst en gedronken. Ietsje te veel gedronken. De zaterdagochtend zeiden we tegen elkaar: 'Dit was de eerste en de laatste keer brak in Zuid-Afrika'. De zaterdagmiddag stond dan ook in het teken van uitbrakken en het houden van een filmmarathon.

Inmiddels zijn we begonnen aan een nieuwe werkweek. We hopen aan het eind van de week weer een samenvatting van onze ervaringen te posten. Baaie dankie voor het lezen van ons veslag!

Groetjes Marja en Maartje